Zasady rozpoczynania leczenia przeciwkrzepliwego u chorych z migotaniem przedsionków

Initiation of anticoagulation in patients with atrial fibrillation

lek. Wiktoria Kowalska

Szkoła Doktorska, Wydział Nauk Medycznych w Zabrzu, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach I Oddział Kardiologii i Angiologii, Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu

dr hab. n. med. Adam Sokal

I Oddział Kardiologii i Angiologii, Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu Zakład Żywienia Człowieka Katedry Dietetyki, Wydział Zdrowia Publicznego w Bytomiu SUM

Migotanie przedsionków jest obecnie najczęściej występującą arytmią na całym świecie. Ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu zwiększa się niemal pięciokrotnie u chorych z migotaniem przedsionków [1], a udary związane z migotaniem przedsionków wiążą się z gorszym rokowaniem oraz zwiększoną śmiertelnością [2].

Decyzja o włączeniu leczenia przeciwkrzepliwego w ramach profilaktyki niedokrwiennego udaru mózgu powinna opierać się o ocenę ryzyka zakrzepowo-zatorowego przy użyciu skali CHA₂DS₂-VASc, z jednoczesną oceną ryzyka krwawienia (HAS-BLED).

Wskazane jest włączenie doustnych leków przeciwkrzepliwych obejmujących zarówno nowe doustne antykoagulanty (NOAC), jak i antymetabolity witaminy K (VKA). Preferowane jest zastosowanie nowych doustnych antykoagulantów. Wybór leków z grupy NOAC wiąże się z wysoką skutecznością, zmniejszonym ryzykiem powikłań krwotocznych, bardziej przewidywalnym profilem działania i brakiem wymogu stałego monitorowania INR.

Wybór konkretnego leku oraz jego dawki powinien opierać się przede wszystkim na ocenie indywidualnego ryzyka zakrzepowo-zatorowego, ryzyka krwawienia, funkcji nerek, wieku oraz masy ciała, a także równolegle stosowanych leków.

Słowa kluczowe: migotanie przedsionków, leczenie przeciwkrzepliwe, ryzyko zakrzepowo-zatorowe, ryzyko krwawienia
Key words: atrial fibrillation, anticoagulation, stroke risk, bleeding risk