Wszczepialny kardiowerter-defibrylator (ICD) jest nieodłącznym elementem opieki nad pacjentem z niewydolnością serca. Zadaniem urządzenia jest ciągłe monitorowanie oraz ocena rytmu serca chorego, stymulacja w momencie wystąpienia bradykardii lub zaburzeń przewodnictwa, a także interwencja mająca na celu przerwanie groźnych dla życia arytmii w przypadku ich wystąpienia.

Implantację ICD zaleca się zarówno u chorych z wywiadem przebytego nagłego zatrzymania krążenia w mechanizmie migotania komór lub częstoskurczu komorowego, jak również w prewencji pierwotnej w grupie pacjentów po epizodzie niedokrwienia mięśnia sercowego, z upośledzoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF ≤35%), pomimo co najmniej 3-miesięcznej, optymalnej farmakoterapii. Ponadto powinniśmy rozważyć implantację ICD u osób z obniżoną funkcją skurczową lewej komory na tle innych schorzeń oraz u pacjentów z wrodzonymi chorobami serca, którzy są obarczeni wysokim ryzykiem wystąpienia niebezpiecznych dla życia arytmii.

Wszczepienie ICD wiąże się zazwyczaj z 2-3-dniową hospitalizacją. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, wprowadzając przezżylnie elektrodę do serca, natomiast urządzenie umieszcza się w loży podskórnej wytworzonej zazwyczaj w lewej okolicy podobojczykowej. W przypadku wyczerpania się baterii ICD, średnio co 6-8 lat, wymienia się jedynie „puszkę” urządzenia, pozostawiając dotychczasowe elektrody.

Parametry ICD powinny być kontrolowane co 6 miesięcy w warunkach ambulatoryjnych.

Słowa kluczowe: wszczepialny kardiowerter-defibrylator, kardiologiczne urządzenia wszczepialne, nagła śmierć sercowa
Key words: implantable cardioverter-defibrillator, cardiac electronic devices, sudden cardiac death