Leczenie dyslipidemii – stare i nowe możliwości

Dyslipidemia to zaburzenie stężenia jednej lub kilku frakcji lipidów. Jest najczęściej wynikiem interakcji czynników środowiskowych (m.in. nieprawidłowej diety, małej aktywności fizycznej, palenia tytoniu) oraz predyspozycji genetycznych. Może występować także w przebiegu innych chorób lub pod wpływem stosowania leków. Szczególnie istotna postać dyslipidemii to hipercholesterolemia, która charakteryzuje się podwyższonym stężeniem cholesterolu całkowitego i cholesterolu frakcji lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C). Hiepercholesterolemia jest jednym z głównych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych (s-n).

Według badania NATPOL ponad 60% dorosłych Polaków cierpi na hipercholesterolemię, większość z nich nie wie o swojej chorobie, a tylko ok. 10% chorych jest skutecznie leczonych.

W najnowszych wytycznych ESC/EAS dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych z 2016 roku przygotowanych przez Grupę Roboczą Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) i Europejskiego Towarzystwa Miażdżycowego (EAS) do spraw leczenia zaburzeń lipidowych stężenie LDL-C jest zalecane jako główny parametr lipidowy dla potrzeb badań przesiewowych, szacowania ryzyka, rozpoznania i leczenia. Eksperci zalecają wykorzystanie stężenia LDL-C jako głównego celu terapeutycznego ustalanego zależnie od kwalifikacji pacjentów do grupy bardzo dużego lub dużego ryzyka sercowo-naczyniowego (s-n) i wyjściowego stężenia LDL-C przed rozpoczęciem leczenia. U pacjentów z grupy bardzo dużego ryzyka s-n zaleca się docelowe stężenie LDL-C < 1,8 mmol/l (70 mg/dl) lub jego zmniejszenie o ≥ 50%, jeżeli początkowe stężenie LDL-C wynosi 1,8–3,5 mmol/l (70–135 mg/dl). U pacjentów z grupy dużego ryzyka s-n zaleca się docelowe stężenie LDL-C < 2,6 mmol/l (100 mg/dl) lub jego zmniejszenie o ≥ 50%, jeżeli początkowe stężenie LDL-C wynosi 2,6–5,2 mmol/l (100–200 mg/dl).